Week 1-2: Alleen is ook maar zo alleen

YAY! En nu ben ik in Cambodja, waar ik de eerste maand onder het mom van stage voor de minor 'Global Development' werk bij een educatieproject. Hierna heb ik nog een maand om Vietnam en Thailand te ontdekken.

Inmiddels is er ontzettend veel gebeurd. Twee weken geleden, 30 dec, stapte ik samen met Lenny in het vliegtuig. Op naar een fantastische twee maanden in Azië samen. Na een lange vlucht landden we op oudjaarsdag in Siem Reap, Cambodja. Pubstreet, daar waar het allemaal gebeurd, was bizar druk. Cultuurshock 2.0 zegmaar. Harde muziek, bizar veel mensen midden op straat, heel veel drank, mensen die met babypoeder gooiden (?!) en Aziaten die -om elkaar niet kwijt te raken- treintjes vormden van minstens tien minuten lang. Een soort polonaise maar dan schuifelend, heel bijzonder. Het was fantastisch. Een eerste avond - en nieuwjaar - om nooit meer te vergeten. 

In de eerste dagen van januari ontdekten we de stad en bezochten we de Angkor Watt. Een prachtig tempelcomplex vlakbij Siem Reap. Zoals verwacht was het - zelfs om zes uur 's ochtends - ontzettend druk, maar dat maakte het eigenlijk niet minder indrukwekkend.

Helaas veranderde onze reis in de dagen er na enorm. Lenny werd ziek, raakte uitgedroogd en we zijn al in Siem Reap bij de dokter beland. Hier kreeg ze een zak medicijnen en hiermee zijn we toch met de nachtbus naar Phnom Penh gereisd. Na een aantal dagen ziek zijn en een nachtje in het ziekenhuis aan het infuus heeft Lenn besloten terug naar Nederland te vliegen. Take care, schatteke. Ik mis je nu al! 

Het was dus ook heel raar en onverwacht om Phnom Penh in mijn eentje te moeten ontdekken. Ronddwalend in de stad kom je er eigenlijk pas echt achter wat een bizarre  en verdrietige geschiedenis dit land heeft. Het Toul Sleng en de Killing Fields hebben dan ook een enorme indruk op mij gemaakt. Het Toul Sleng was vroeger een school, maar is onder het communistische regime van de Rode Khmer veranderd in een gevangenis. Hier werden mensen die 'te intelligent' waren gemarteld en verplicht valse verklaringen af te leggen. Intelligent was je al als je meerdere talen sprak of simpelweg een bril droeg. Later werden deze, en veel andere Cambodjanen, naar de Killing Fields gestuurd. Hier werden ze op brute wijze vermoord. Terwijl ik er liep heb ik moeten vechten tegen de tranen, het is ongelofelijk wat mensen elkaar aan hebben gedaan.

Ondanks de vele indrukken in de stad heb ik mij in die dagen best heel alleen en verdrietig gevoeld. Ik ging steeds meer op zien tegen het vrijwilligerswerk dat ver op het platteland in Takeo zit, ver weg van de drukte. Ik heb toen de beslissing genomen om Be More te bellen. Dit is dezelfde organisatie waarmee ik in de Filippijnen ben geweest en zij werken ook samen met een aantal projecten in Kampot, Cambodja. Alle papierwerk is toen heel snel geregeld en inmiddels zit ik alweer bijna een week in Kampot. 

Ik had oprecht geen betere beslissing kunnen nemen. Kampot is prachtig, klein, maar ontzettend gezellig. Ik heb sinds ik hier ben geen avond meer alleen gegeten. Ik leerde meteen een aantal Nederlanders kennen en zat de eerste avond met wat Engelsen op een boot. De dag er na zat ik aan de cocktails met een paar Duitsers, een Belg en een Australische. Gister liep ik het dorp in op zoek naar een restaurantje en voordat ik het door had zat ik met een Duitser te eten, belandde ik in een potje poolen met weer andere mensen en was het ineens half drie snachts. Leuke mensen genoeg dus. Ik geniet ontzettend!

Herinneringen aan het maken, zoals het hoort. Dankjulliewel voor alle lieve berichtjes en een hele dikke kus vanuit Cambodja! xxxx