Week 3-4: Sabbay Sabbay!

Sabbay Sabbay! De eerste woorden in Khmer die ik hier heb geleerd. Het betekent happy, blij, gelukkig. En terecht, want dat word je vanzelf hier. Ik heb een fantastische tijd hier en vind het bijna jammer dat ik morgen moet gaan. 

Afgelopen weken heb ik voor het BLCP Project gewerkt. Een buddhistisch project dat zich richt op drie dingen; watertanks/filters, dental care en educatie. Samen met Tonke en Jasmine ben ik vrijwilliger in het educatieproject. 's Ochtends werken we een paar uur op het kantoor. Hier heb ik met Jasmine een map gemaakt met verschillende spelletjes die de docenten en vrijwilligers in de klas uit kunnen voeren. Het schoolsysteem hier is een beetje old-skool, de docent roept iets en de kinderen herhalen zonder echt te weten wat ze hebben gezegd. Met de spelletjes hopen we dat er iets meer variatie in de lessen komt en dat de leerlingen ook begrijpen wat ze zeggen. Aan het eind van de middag worden we naar een school gebracht, we hebben inmiddels zo'n zes verschillende scholen bezocht. Elke dag worden we verwelkomd met een luid, eentonig maar heel grappig: HE-LLO TEACHER, HOW-ARE-YOU TODAY! De 'er' van teacher klinkt een beetje als een 'a', fantastisch. Verder help ik de docenten met uitspraak en de opbouw van de les. We eindigen meestal met een liedje als 'Old MacDonald had a farm' of 'If you happy and you know it'. Ook de 'Hokey Pokey' is een hit! Aan het eind van de les roept iedereen in koor: THANK YOU TEACHER, SEE YOU TOMORROW!

Met de wat oudere leerlingen van rond de 15-17, en een aantal volwassenen kunnen we wat meer echt gesprekken voeren, anders dan alleen 'How old are you?' en 'Are you married?'. Ik heb ze wat dingen uitgelegd over debatteren en we hebben een aantal debatten gevoerd over het al dan niet leren van Engels of het dragen van een helm op de scooter. Bijzonderder was nog toen de docent vroeg: waar hopen jullie op in de toekomst? Vooral de ouderen die familie zijn kwijt geraakt in de tijd van Pol Pot kwamen met indrukwekkende verhalen. Het is bijzonder om daar over te kunnen praten. 

Een ander hoogtepunt is natuurlijk de bruiloft van Chantough, een van de werknemers van het BLCP Project. Hij had, heel schattig, in onze agenda tijd gepland om kleding te  gaan halen, schoenen te kopen en om naar de kapper te gaan voor haar en make-up. Wat een dag, na de make-up herkende ik mezelf niet meer. De bruiloft was enorm, 600 mensen in een giga restaurant aan de rivier. Iedereen dansten een soort enorme schaal met fruit heen. Heel langzaam draaiden ze metde handen. Uiteraard heb ik gezellig meegedanst en was het een mooie avond. Iets om nooit meer te vergeten. 

Behalve de kinderen op school en onderweg met de mobile library hebben we een aantal huisbezoeken gedaan in samenspraak met de coördinator van het project. Zo zijn we samen met de directeur van de school en nog iemand van het project bij Pum Srey Ny terecht gekomen. Zeis12 jaar en leeft met haar vader, broer en grootouders in twee kleine hutjes vlakbij Kampot. Vanaf het moment dat we daar kwamen zagen we, nog veel meer dan bij andere huisbezoeken, dat deze familie het echt heel zwaar heeft. Haar broer van 14 werkt met haar vader en opa op het landen Pum gaat naar school en helpt haar oma in het huishouden. Het is elke maand lastig om school te betalen en dus heb ik samen met Jasmine besloten om dat - en een beetje extra - voorhaar en haar familie te  betalen de komende jaren. Zodat zij kans studeren en een betere baan kan vinden  later. Gewoon omdat wij het geluk hebben in een rijk land te zijn geboren. Dus vanaf nu heb ik een beetje een Cambodjaans zusje. En ik hoop echt dat dit voor haar en haar familie een kans is op een betere toekomst.